Moet ik me identificeren met een allesverslindend monster? ECHT NIET! Ik herken mezelf daar totaal niet in en het is ook nog eens zo’n achterhaald beeld. Ik word er moe van dat telkens weer al die oude koeien uit de sloot worden gehaald. We leven anno 2021. Dit ligt echt zo ver achter ons.
Gelukkig was daar ook het interview met Marcel Levi in Volkskrant Magazine. Hij vertelt hoe de coronapandemie overduidelijk heeft getoond hoe belangrijk wetenschappelijke ontwikkeling voor ons allemaal is. Namens al mijn collega’s in de geneesmiddelensector, graag gedaan Marcel! Dit is wat ik en mijn collega’s denken en voelen.
Ik doe dit werk voor iemand die me na aan het hart ligt. Ze is 78 jaar, Huishoudschool, dun grijs haar, beige regenjasje, rollator voor het loopje naar de super. Ze mankeert van alles, waar ze elke dag een batterij medicijnen voor slikt.
Geduldig zit ze in de wachtkamer van haar behandelend arts, tasje op schoot, bladerend in een oude Libelle, en wacht tot ze eindelijk aan de beurt is. ‘Nog even geduld mevrouw, ik kom zo bij u.’ Ze knikt vriendelijk en dapper klemt ze de kaken op elkaar. En wacht. Nog even volhouden.
Mijn moeder zit al heel lang in de wachtkamer en ze laat zich gedwee van het kastje naar de muur sturen. Telkens weer. Ze is namelijk heel volgzaam, zoals veel generatiegenoten. Ondertussen takelt ze steeds verder af. Als dat wachten maar lang genoeg duurt, lost het probleem zich vanzelf op.
Net als mijn moeder, wachten honderdduizenden mensen op een passende behandeling, misschien wel jouw vader of oma, de buurman, een vriend, je dochter? Terwijl de klok genadeloos doortikt. Daar lig ik nou ’s nachts wakker van.
De levens van al deze mensen staat stil, omdat we zo’n ongelooflijk ingewikkeld systeem hebben opgetuigd dat het steeds langer duurt voordat nieuwe oplossingen beschikbaar zijn voor patiënten in de wachtkamer.
Dat beeld van mijn lieve, kwetsbare moedertje in de wachtkamer, zorgt ervoor dat ik me elke dag realiseer hoe belangrijk het is dat we doorgaan met ons werk. Maar het helpt me ook bij het nemen van beslissingen om voor ogen te houden voor wie we dit uiteindelijk doen. Mijn moeder is als het ware mijn mentale kompas en ze houdt me met beide benen op de grond.
Anderzijds motiveert ze me om me vol in te zetten om de wachttijd in wachtkamer voor alle patiënten terug te brengen. Vanaf 1 september doe ik dat als nieuwe voorzitter van de Vereniging Innovatieve Geneesmiddelen. Doet u met mij mee?
Marco Frenken
(Voorzitter Vereniging Innovatieve Geneesmiddelen)
