Lems legt uit hoe het Nederlandse systeem van introductie van nieuwe geneesmiddelen verloopt. Een ‘organisatorische obesitas’ noemt hij het. ‘Van de tien kankergeneesmiddelen die in 2019 door de Amerikaanse medicijn-autoriteit zijn goedgekeurd, zijn er in 2021 bij ons nog maar twee doorgedrongen tot slechts 2,5% van de doelgroep.’
‘Die wachttijd is te lang en patiënten verliezen dus onnodig veel levensjaren’, aldus Lems. Wat in andere landen, zoals Duitsland, België en Engeland, wel lukt, lukt in Nederland niet omdat de Nederlandse overheid bang is dat de kosten van kankerzorg door nieuwe geneesmiddelen uit de hand lopen, legt hij uit. ‘En dat terwijl Nederland binnen Europa in 2018 bijna het minst uitgaf aan kankergeneesmiddelen, 62 euro per inwoner. Daarnaast hebben Nederlandse ziekenhuizen vorig jaar bijna 1,5 miljard euro bij zorgverzekeraars gedeclareerd aan 160 kankergeneesmiddelen. Maar door slim te onderhandelen betaalden ze een kostprijs van iets meer dan 1 miljard, dat is 7000 euro per kankerpatiënt. Ter vergelijking: de meest toegepaste bestraling kost 7400 euro. Om de kosten hoeven we de toegang tot deze middelen niet uit te stellen’, concludeert Lems.
Lees het volledige artikel
